dag 3 in Soanierana Ivongo

Dag 3 in Soanieri Ivongo
Dus eergisteren arriveerden we in dit hellegat. Gisteren was er geen boot. Maar alles went.... behalve Ivongo. Stel u voor een aanlegstijger voor het veer, dan één straat die naar bovenloopt en één zijstraat in aarde als het niet regent. Verder is dit gat bezaait met kotjes en mini weggetjes, het ene al meer stinkend dan het andere. Ahh Le Madagascar!!!
Om 6.30 stonden we aan het kantoortje om tickets te kopen. Er zou veel volk zijn op de boot. Dus wij moesten zeker een ticket hebben.... We installeerden ons op ons favoriete, trouwens enige terras om te ontbijten. Dat werd dus koffie. We probeerden gisteren de pain au chocolat. Een deegbol van 400 gr met binnen iets dat chocolade voorstelde. Mike was niet in staat daar een stuk van door te slikken. Dan maar een hond geprobeerd. Deze hield het na drie stukjes ook voor bekeken. Kippen vergrepen zich dan maar aan al dit lekkers!!
We hadden hier gisteren de ganse dag gezeten en al bij al een leuke dag gehad door samen met medereizigers te lachen om elkaars miserie. Zo waren er twee Ollanders die de gevaarlijke weg (RN5) met een Taxi Brousse zouden doen. Dat wil zeggen met ongeveer 10 personen in een jeep. Maar er was geen plek in de wagen, daarom zouden ze achterin de bak zitten met een 9tal mede slachtoffers. Later strandden er twee chinezen die blij waren een blanke te zien. Ze wilden NU naar Ste Marie. HAHAHAHa...... Zoals voor iedereen... GEDULD IS EEN SCHONE DEUGD....We kakelden wat over en weer en zetten hen op weg naar een stadje 2.5 uur verder waar de ferry hen zou met zekerheid zou overzetten, maar dan wel morgen. Daar waren blijkbaar ook betere hotels.. Een leuke Fransman, die in Mada werkte, deelde dit heugelijke nieuws met ons. Ik had geen zin meer om te verkassen en wij bleven achter in de regen. Het was die morgen beginnen regenen rond 9 uur. 's Namiddags spoog het katten en tegen de avond ontstond een heuse mini cycloon. Nu begrijp ik waarom palmbomen platgroeien en niet omhoog. Maar we wijken af....
Om 8 uur hadden we ons tickets vast. Ik was zo blij dat ik op slag een foto wou van mezelf, de bezitter van twee boottickets!! Met slechts 105 minuten vertraging vertrokken we voor een gewaagde tocht op zee. Met 50-60 man aan boord richting zeegat. Iedereen zijn reddingsvest aan en de spuugemmers in de aanslag, begonnen we eraan. Na 10 mins was het prijs. De eerste ging al vlotjes over de nek. Velen volgden... Wij hadden onze oortjes in en luisterden naar Bourvil die zong over Salade de Fruits, jolie jolie jolie. Er was er eentje die erin slaagde door het muziek door heen te barfen. Hij kreeg later de gouden medaille voor de geleverde inspanningen. Met puiloogjes en nog steeds belabberd, aanvaardde hij zijn prijs. Zo gebeurde dit in mijn geest.
De boot had ondertussen aangelegd en daar stonden we op Ile Sainte Marie. Een tuk tuk driver sprak ons aan ... 15000 tot Ile aux Nattes. Owkee!! Nu nog ons bagage ... en toen begon het opnieuw te gieten. Geen bagage meer uitladen tot iedereen zeiknat was. En daar was ze .... ons bagage. Alles ingeladen in de tuktuk en wijle weg. 10 mins later stonden aan HET eiland van ons dromen. Nu alleen nog oversteken met de pirogue en we zouden onze zakken kunnen uitwringen. Gelukkig had mijn prinses alles in een plastische zak (zuidafrikaans) in de reistassen gestoken. Een leuk resort wachtte op ons. La Petite Traversee was gesloten, Sambatra Lodge werd ons nieuw verblijf.
Het was ondertussen half vier en ik had nog niet gegeten... Wij op zoek naar Ockie en Illa. 20 minuutjes stappen en daar stond hij, Boer Ockie. Na een hartelijke ontvangst was er banana cake ..... HHHMMmmmm .... lekker. Om half tien gingen we terug naar onze bungalow.Een wandeling langs het donkere strand en jawel hoor. We liepen onze bungalow voorbij en liepen 10 mins te ver. Dus wij were terug en vonden uiteindelijk ons bed terug.. NU 5 dagen chillen en dan were naar huis naar ons kindjes