The Real Rn 5

Waar beginnen????
Na ons nat avontuur op Masoala was de volgende dag de zon van de partij. We waren vreugdevol opgestaan met het gedacht dat ze ons vandaag zouden doorvliegen naar onze vrienden in Ste Marie. Na een telefoontje van Ramartour bleek er geen vlucht mogelijk in de komende 5 dagen. OOOooopppsss. Mad Air staat echt nog niet op punt!! Maar we zochten verder... Met mijn niet zo uitgebreid netwerk (1 Fransman Mr. Olivier) ging ik op zoek naar een uitweg uit Maroantsetra. En jawel ... een uur later was onze prive "Toyota Hilux" een feit. De rit over "De Route Nationale 5" werd een feit. De volgende ochtend zaten we gepakt en gezakt in onze verhoogde 4x4 onder de kundige leiding van Tintin en co-piloot "zonder naam".
De tocht zou ongeveer 2,5 dagen duren. Que l'aventure commence.... Met loeiharde muziek reden we door de "straat" van de stad Maroansetra. Dag 1 zouden we een 135 km afhobbelen naar Maranara. We reden de noordelijke oostkust af. Fantastisch mooie zichten... Jammer van de putten, steenpartijen, wasborden met en zonder water. Plots was er een brug verdwenen en moesten we door een stroompje maar dan er terug uit stijl 35°omhoog. Tintin en nobody vulden 2 grote zakken turf en strooiden die uit om de klim te vergemakkelijken. Helaas.... we waren anderhalf uur ver en onze Toyota zat erin tot aan zijn buik... Whoppa !! Zoals steeds niet getreurd. Nobody dolf zich een weg onder de auto en met 10 man trok men de wagen weer vlot. Daarna reden we over de stranden door water zo diep dat ik mijn voetjes op mijn fles cola moest zetten of ze kregen een gratis zoutwaterbad. De natuur was onbeschrijflijk mooi en de "weg" onvergeeflijk. Eventjes niet opletten en je vloog met uw hoofd ergens tegen. Onze wagen gaf geen krimp, wij ook nie. Na twaalf uur zaten de kms voor die dag erop. Chez Roger legde ons te slapen. Het was nodig . Mr Roger zei dat "la deuxieme jounee etait beaucoup plus pire." Da bestond nie ... volgens ons !!!
Dag twee bestond uit rotspartijen van 's morgens 8 uur tot 20 uur. Ge houdt dat niet voor mogelijk waar wij overal over en afgestjoold hebben. Er was iemand die het te voet deed en hij hield ons lange tijd bij. Efkens een zijsprong in het verhaal... De eerste dag passeerden we 2 Amerikanen die deze weg met de fiets deden, we wensten hen "bon courage" toen we ze voorbijvlogen tegen 15 km/uur met de wagen. Zij ons ook toen we vastzaten in de modder... Vijf meter verder lag madam met velo en al in de afrikaanse modder te spartelen. Snel nog een mooie pose aangenomen voor een foto. het spreekwoord zegt: Wie laatst lacht, lacht het luidst ofzo... hahaha.
Ondertussen moest Nobody steeds voorlopen om te kijken hoe we naar boven of beneden konden zonder om te keren. Een ganse dag heeft dit geduurd. Toen we aan het laatste veerpont kwamen, bleek dit gesloten en moesten we daar overnachten. Een hut met een kaars en een bed boden een weinig comfort tot 6 uur 's morgens. Dag drie was weer totaal iets anders.... We deden gisteren 100 km en vandaag was er een wasbord van 50 km lang zonder steenbrokken maar met in ieder putje water.(waar stenen konden en zouden inliggen). Zes uur later stonden we in Soanierano Ivongo. De boten naar Ile Ste Marie waren natuurlijk al weg. Dus morgen naar het eiland zekers. Ivongo is by far het kiezigste gat waar wij ooit geweest zijn. Hier een nachtje slapen en morgen naar onze vrienden.
Deze morgen vroeg opgestaan om een ticket te reserveren voor de boot naar Ste Marie. Naar het schijnt, zijn er gisteren geen boten uitgevaren... te wilde zee. Vandaag dus ook niet.... Godver de godmiljaarde ge weet wel!!
Geen wifi, dus we gaan proberen een sim kaartje voor onze hi tech telefoons te vinden. Wish me luck!
Hopelijk volgende keer vanaf het eiland....
Mani en Mike, the survivors