Op naar het goudzoekersdorpje....

Van Andilobe een beetje offroad naar ons volgende slaapplaats.Een goudzoekersdorpje.
Fris en monter zaten we klaar met ons eigen pot nutella voor een nieuwe dag. Op ons tafel stond nog het been van een wandelende tak die gisteren avond voor ons diner volop poseerde alsof het p defile van Armani was. Een franse eikel van een jaar of zestig vond het nodig om zijn liefde aan het dier te verklaren door het te pakken en te strelen. De tak verdedigde zich met hand en tak tegen die liefkozingen waarbij de tak een been verloor... zieje nog mee ??? Een frans brood verder (aja want dit was een franse kolonie) en een cola later stond ik mijn sigaretje te paffen toen onze 4X4 kwam opgereden. Hij was mij al opgevallen dat den otto verhoogde vering had, de zandcrossers zouden jaloers zijn in Belgie. Ik heb bijna een trapje nodig om in te stappen.
Allee, wijlen weg. Eerst 60 km baan en dan honderd km offroad, na de lunch nog een stiuk of 50 en dan waren we in Daraina. Daar stond een national park op ons te wachten. Voor we begonnen aan de 100 km eerst lunch gekocht op de lokale markt. Ik kan da niet expliceren wat er daar allemaal te koop is. De vijandigheid stond bij velen wel een beetje op hun zwart tootje. Nie echt iets om zonder gids rond te lopen. Het werd dus brood, pilchards, bananen en nutella onderweg. Dan begonnen we aan de offroad. We waren niet alleen. Voetgangers, fietsers, 4x4's en vrachtwagens met grote aanhangers. We waren nog nie goe vertrokken of de camion met aanhanger voor ons lag quasi om. Ik wist niet dat ze zover konden overhellen alvorens om te keren. Onze gemiddelde snelheid bedroeg max 20 km per uur. De route is niet te beschrijven. Op de normale stukken waren alleen één meter diepe putten en op de allerslechtste stukken reden we gewoon naast de weg door vanalles en nog wa.... De dorpjes zijn al even beroerd. De mensen die er wonen hebben niets, dus wij regelmatig stoppen om kleren uit te delen. Nu moet ge weten dat er hier een handeltje in organen is ontstaan waarbij ze kinderen kidnappen, de organen uithalen en het hoopje mens dat achterblijft doden. Het resultaat van dit alles is, dat als je kinderen tegenkomt, die weglopen zo snel ze kunnen. Onze kleerwinkel bleef dus voorlopig vol...
Om 13 uur stopten we om onze lunch te verorberen. Banaan met choco en brood blijft een lekkernij. Precies als een banana split maar dan zonder ijscreme... hhhmmm. Onze driver had het lumineuze idee om ook choco op zijn brood te smeren en daar een beetje vis bij te leggen.... niet van geproefd ... de smeerbeer!!
Allee nog maar 50 km meer. Wij dachten ondertussen dat het levensgevaarlijk moet zijn om hier in het donker te rijden. Het was ondertussen een uur of twee en daar zat een camion tot aan zijn chassis vast in de rivier.. wij lachten ons een kriek, wel een zure bleek nadien. Wij daar wa filmkes gemaakt en leute! Maar toen bleek dat dit natuurlijk de enige weg was om verder te kunnen !!!! Fokker de fok.... Er was ondertussen een andere camion begonnen om zijn maat uit de blubber te trekken. Een half uurke later waren we weer weg. De laatste 40 km gingen aan 10 km per uur... Het werd ook 18.30 en da wil zeggen donker. In Afrika is donker zo donker dat je letterlijk geen hand voor ogen ziet. Rond 19 uur kwamen we bekaf toe in het enige hotel dat in 50 km in de ronde bestond. Malagasy style!! Maar niet getreurd .... er was spaghetti bolognaise. Er was een kraan op de kamer, een WC en een bed. Na een verkwikkende nacht of iets dat er moest voor doorgaan, stonden we klaar voor The National Park